ماهی سوزنی (Needle Fish)
ماهی سوزنی با نام بومی جنتودون کانسیلا (xenentodon cancila) شناخته شده و در دسته بندی ماهیان سر سوسماری قرار می گیرد. زیستگاه این ماهی به طور گسترده در کشور پاکستان است و به نظر می رسد که از طریق آب های این کشور به کشور های هند، بنگلادش، نپال، سریلانکا، میامار و تایلند راه یافته است. ماهی سوزنی موجودی کم تحرک است و تمایل بیشتری به قرارگیری در آب های کم جریان و یا بدون جریان نظیر آبگیر ها دارد. اما در زمان های مشخصی از سال در آب های پر تلاطم نظیر کانال های آبیاری کشاورزی یافت می شود. قرارگیری این ماهی در آب های پر تلاطم به علت خشک شدن برخی از آبگیر ها و مهاجرت این ماهی به محل های دارای آب می باشد.
اندازه ماهی سوزنی به 30 الی 35 سانتی متر در شرایط بالاترین رشد خواهد رسید. آکواریومی با حداقل حجم 150 لیتر دارای دمای 18 الی 30 درجه سانتی گراد و پی هاش 6.0 الی 8.0 برای این ماهی مناسب است. همچنین توصیه می شود که ارتفاع آب آکواریوم این ماهی بیشتر از 30 سانتی متر نباشد. همچنین استفاده از یک فیلتر دارای جریان ملایم توصیه می شود. با توجه به حرکات این ماهی در نزدیکی سطح آب و همچنین تمایل آن به بیرون پریدن از آب، استفاده از درپوش مناسب جهت آکواریوم این ماهی الزامی است. همچنین جهت کاهش استرس، استفاده از گیاهانی که برگ های شناور بر روی سطح آب داشته باشند، توصیه می شود. ماهی سوزنی ماهی نسبتا حساسی است و سیفون منظم هفتگی به میزان 30 الی 50 درصد از آب آکواریوم و جایگزین کردن آب جدید جهت حفظ سلامت این ماهی بسیار حائز اهمیت است.
ماهی سوزنی در طبیعت از ماهی های کوچک و حشرات تغذیه می کند. در آکواریوم می توان از ماهیان کوچک نظیر ماهی کیلکا، کرم خونی، کرم خاکی و میگو جهت تغذیه این ماهی استفاده کرد. این ماهی در سنین جوانی به سختی غذاهای خشک بسته بندی را جهت تغذیه می پذیرد. اما جهت تغذیه ماهیان بالغ می توان از غذاهای خشک نیز استفاده نمود. همچنین مانند سایر ماهیان گوشتخوار، تغذیه این ماهی با تکه های گوشت و مرغ اشتباه بوده و به هیچ وجه توصیه نمی شود.
ماهی سوزنی بر خلاف ظاهر و دندان هایی که دارد، ماهی پرخاشگری نیست و نگهداری آن در آکواریوم های اجتماعی امکان پذیر است. البته بهتر است که با سایر هم نوعان خود و در دسته های حداقل چهار عددی نگهداری شود.
جنس نر این ماهی دارای رنگ متمایل به سیاه در امتداد باله های پشتی و باله مخرجی می باشد که جنس ماده فاقد این ویژگی است. همچنین رنگ زرد در قسمت های پشت آبشش های ماهی نر مشاهده می شود. تخمگذاری این ماهی در طبیعت در ماه می و سپتامبر صورت می پذیرد. در آکواریوم و شرایط تکثیر مصنوعی، افزایش دمای آب و بالا بردن آن تا 29 درجه سانتی گراد باعث می شود که این ماهی نسبت به جفتگیری تحریک شود. تخمریزی به آرامی در طول روز انجام می پذیرد و تخم ها بر روی سطوح مختلف آکواریوم مانند برگ گیاهان می چسبند. لارو ها پس از یک هفته الی ده روز از تخم خارج می شوند. با گذشت تنها چند ساعت از خروج لارو ها از تخم، می توان آن ها را با نوزاد میگوی آرتمیا تغذیه نمود. با افزایش سن و اندازه نوزادان، جداسازی آن ها در اندازه های یکسان جهت جلوگیری از صدمه دیدن ماهیان کوچک تر الزامی است.
نویسنده و مترجم: سعید عالی پور
