پایک نقره ای (Silver Pike Characin)
پایک نقره ای (سیلور پایک ) با نام لاتین Silver pike characin و نام علمی ctenolucius hujeta در دسته ماهیان سرسوسماری قرار می گیرد. زیستگاه این ماهی دریاچه ماراکایبو در ونزوئلا و آب های ریو مگدالنا در کلمبیا است. ماهی پایک زندگی در آب های آرام و ساکن را ترجیح می دهد و در این آب ها از روی سطح آب به شکار می پردازد. تفاوت شاخص ماهی پایک با سایر ماهیان گونه گار، علاوه بر اندازه رشد، زائده های موجود بر روی فک پایینی این ماهی است که در تصویر زیر قابل مشاهده است.
حداکثر اندازه این ماهی به 20 الی 25 سانتی متر می رسد. آکواریومی با حجم 300 لیتر با حداقل عمق 30 سانتی متر و دارا بودن گیاهان شناور بر روی سطح آب، فضایی ایده آل جهت نگهداری از این ماهی است. پایک اکثرا در قسمت بالایی آب به شنا می پردازد و در بسیاری از موارد خود را به بالاتر از سطح آب پرتاب می کنند. از این جهت برای آکواریوم نگهداری این ماهی وجود درپوش الزامی است. دمای 22 الی 28 درجه سانتی گراد، پی هاش 5.0 الی 7.5 و سختی آب 18 الی 268 پی پی ام برای ماهی پایک مناسب است. با توجه به این که ماهی پایک در دسته ماهیان شکارچی قرار می گیرد و ضایعات غذایی بسیاری از خود بر جا می گذارد، استفاده از یک سیستم فیلتراسیون موثر که جریان شدیدی نیز در آب ایجاد نکند، در آکواریوم این ماهی الزامی است. پایک ماهی نسبتا حساسی به تغییرات شرایط آب است و سیفون منظم و هفتگی 30 الی 50 درصد از آب آکواریوم این ماهی توصیه می شود.
ماهی پایک در طبیعت از ماهیان کوچک تر و حشرات تغذیه می کند. در آکواریوم های خانگی، تغذیه این ماهی باید با انواع ماهی های کوچک منجمد، کرم خاکی و انواع حشرات انجام گیرد. برای تغذیه پایک های بالغ می توان از پلیت های بسته بندی مخصوص ماهیان آکواریومی نیز استفاده نمود. اما ماهیان پایک جوان به سختی از این پلیت ها تغذیه می کنند و به طور معمول آن ها را نمی پذیرند. استفاده از مواد غذایی پروتئینی مانند مرغ و گوشت و دل و جگر در رژیم غذایی این ماهی اکیدا ممنوع است. استفاده از چنین موادی موجب انباشته شدن چربی بیش از حد در اندام های ماهی شده و در بلند مدت موجب بیماری و مرگ ماهی می شود.
نگهداری از این ماهی در دسته های چهار یا پنج تایی در کنار سایر هم نوعان بهترین گزینه است. ماهی پایک بر خلاف ظاهر فریبنده اش، ماهی پرخاشگری نیست و هیچ کونه آزاری برای ماهیان بزرگ تر از خود ندارد. اما همواره به ماهی های کوچکتر به چشم وعده غذایی نگاه می کند.
جنس ماده این ماهی بدنی گرد تر و جثه بزرگتری نسبت به جنس نر دارد. همچنین باله های پشتی جنس نر ضخامت بیشتری نسبت به باله های پشتی جنس ماده دارند. اطلاعات زیادی در خصوص تکثیر این ماهی در دست نیست. اما مشاهدات بیان می کند که انتخاب جفت پایک جهت تکثیر در دسته های شامل تعداد بیشتر نر نسبت به ماده امکان پذیر است و ماهی نری که به صورت مداوم ماهی ماده را دنبال می کند، جهت جفتگیری مناسب خواهد بود. جفتگیری در قسمت بالایی آب انجام می شود. ماهی ها به صورت موازی در کنار هم حرکت می کنند و در شرایطی که یک سوم بدن آن ها از سطح آب خارج شده است به یکدیگر چسبیده و ماهی ماده تخم ها را رها می کند. جنس نر بلافاصله پس از رهاسازی تخم ها، آن ها را بارور می نماید. این عملیات هر چند دقیقه و به دفعات انجام می شود. جفت مولد در حدود 1000 تخم تولید می کنند. لارو ها پس از 20 ساعت از تخم خارج شده و پس از 60 ساعت به شنای آزادانه درون آکواریوم خواهند پرداخت. تغذیه لارو ها در نخستین روز های تولد با نوزاد میگوی آرتمیا انجام می گیرد.
نویسنده و مترجم: سعید عالی پور
